από τη μαθήτρια Ελένη- Ιωάννα Κοντογιάννη

ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ
Η μέρα τρεμοπαίζει
σφικτά αγκαλιασμένες οι ανάσες ριγούν
στο πορφυρό σεντόνι της νύχτας
στο μετέωρο του Αποσπερίτη
λάμψεις στο χλωμό ουρανό
η προσοχή μου καρφωμένη στα μάτια της Αφροδίτης
στα άδολα μάτια του δειλινού
δυο απέραντα κύματα ,ρίσκαρα και χάθηκα στο χρυσό πυθμένα τους
Το αλμυρό χάδι του με σέρνει
η Αφροδίτη φωτίζει το δρόμο των απατηλών ονείρων μου
μην πνιγώ στην απεραντοσύνη..
Τόσο σκοτάδι.
Μα εμείς ζωντανοί
λαμπεροί κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι.
328 views0 comments