To Γλωσσικό Ζήτημα

από τη μαθήτρια Μελίνα Δρόσου, Α1’ Λ

Είναι γεγονός ότι στην Ελλάδα υπήρξε γλωσσικός διχασμός, ο οποίος αφορούσε την πεποίθηση ορισμένων ανθρώπων των γραμμάτων και του πολιτισμού ότι ο γραπτός λόγος πρέπει να εκφέρεται σε λόγια μορφή, με προσεγμένη σύνταξη και χρήση δόκιμων λέξεων σε αντίθεση με την καθομιλουμένη γλώσσα, η οποία είναι λιγότερο προσεγμένη ως προς την εκφορά και το ύφος της. Με το πέρασμα των χρόνων υπήρξαν υπέρμαχοι αλλά και πολέμιοι της κοινής ελληνικής, πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων, όπως ο Φ. Σκούφος ,ο Η. Μηνιάτης και ο Ε. Βούλγαρης, οι οποίοι χαρακτήρισαν την δημοτική «γλώσσα των αμόρφωτων». Αντίθετα, ο Ψυχάρης πρωταγωνίστησε τον 19ο αι. στην καθιέρωση της δημοτικής σε επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους. Μεταγενέστεροι είναι ο Δ. Σολωμός , ο Μ. Τριανταφυλλίδης και ο Μ. Χατζιδάκις, οι οποίοι υπερασπίστηκαν τη δημοτική. Το όλο ζήτημα έληξε το 1976 όπου εγκαταλείφθηκε ο διχασμός και επικράτησε η χρήση της δημοτικής σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, σε όλα τα έγγραφα του κράτους και γενικότερα στη ζωή των ανθρώπων.